در کتاب پهلوی زادسپرم مهاجرت ایرانیان از خونیرث به دیگر کشورها سوار بر پشت همین گاو سریشوک صورت گرفته است. سه آتش بر پشت این گاو روشن بود شبي طوفان شديدي رخ داد و آتش ها از پشت گاو به دريا افتادند و در آن جا به سوختن ادامه دادند و در دريا به مردمان روشني بخشيدند. این آتش ها به دریا فروریخت و گوهر آنها یکی بود و به سه بهره شد و دوباره در سه جای فروزان گشت و به آذر فرنبغ (آتش موبدان در فارس) و آذرگشنسب، آتش پادشاهان و ارتشتاران (درآذربایجان) و آذربرزین مهر (آتش کشاورزان در خراسان) موسوم گشت. در این اسطوره به نگهداری آتش های سه گانه، بر پشت گاو آسمانی اشاره شده است. عدد سه نشانه ای از تثلیث مقدس است.
هديوش در اساطير ايراني نام گاوي است كه گوپت شاه از آن نگاهداري مي كند و در هنگام رستاخيز، سوشيانت با يارانش آن را قرباني مي كنند و با چربي آن آميخته به هوم سفيد، مائده­اي مي­سازند و به مردمان مي­دهند و مردمان با خوردن آن عمر جاويدان مي­يابند. اين گاو بنا به سنت ايراني در دژي مستحكم نگهداري شده تا اينكه در روز رستاخيز قرباني شود. (جابز 1370، 161 - 162).
هديه جاودانگي هنگامي اعطا خواهد شد كه سوشيانس، منجی آخرالزمان در آیین زرتشتی، قرباني نهايي را با آخرين حيواني كه براي خدمت به بشر كشته مي­شود، انجام دهد. اين همان قرباني گاو آسمانی است. از پيه آن گاو و شربت هوم سفيد اساطيري كه در درياي گيهاني قرار دارد، اكسير جاودانگي تهيه خواهد شد.
در اساطیر ایران گاو مرد،گوپت شاه نام گرفته است. او موجودی است آسمانی از آن جهت كه اندامش خیالی و ترکیبی است. نيمي از او انسان و نيمي از او گاو است. وظیفه گوپت شاه در اساطیر مراقبت از سريشوك یا هدیوش است. زيرا اين گاو آخرين حيواني است كه در بازسازي جهان كه همه آدميان بايد جاودانه گردند، قرباني مي شود.
میترا مشهورترین گاوکش تاریخ اساطیری جهان است و این شهرت را مدیون رواج مهرپرستی در امپراطوری روم باستان می­باشد. در کتیبه های دولتی هخامنشی میترا و آناهیتا در کنار اهورامزدا یاد شده ­اند، اما اساطیر ایرانیان در دوره­ هخامنشی به متون کتیبه­ها محدود نمی­ شود. ایرانیان و هندیان در دوره­ای با هم می­زیسته­اند و متون کهن ریگ ودا معرف عقاید آنها در این دوره است. از بخشهای اوستا نیز یشت­ها قدمتی پیش هخامنشی دارد . بسیاری ایزدان که در یشت­ها ستایش شده ­اند با ایزدان ودایی در برخی خصوصیات مشترک­اند
اثر مهری که در مجلس زیرین مشاهده می­ شود، قهرمان را در مرحله­ ای پس از طوفان نشان می­دهد در حالیکه دو ماهی را با دو دست خود نگه داشته است. مجلس زیرین علاوه بر انتقال مفاهیم ارتباط دوتایی و سه­تایی، ارتباط قهرمان و ماهی را نیز - که در فرگرد پیشین در مورد آن صجبت شد - نشان می­دهد.
ايرانيان نيز مانند هنديان عقيده دارند كه جهان به هفت كرشور (در فارسي جديد كشور) تقسيم شده است. در بندهش آمده است که اين مناطق هنگامي آفريده شد كه براي اولين بار ایزد تیشتر باران را آفرید و بر زمين فرود آورد. بخش مياني، خونيرث نام دارد و نيمي از همه زمين را تشكيل مي دهد.کیانیان و یلان در خونیرث آفریده شدند. خونیرث به اندازه مجموع شش منطقه ديگر وسعت دارد. مردمان نمی توانستند از کشوری به کشور دیگر سفر کنند مگر بر پشت گاوی آسمانی به نام سریشوَک يا هديوش(هینلز بی­تا، 31)
در کتاب پهلوی زادسپرم مهاجرت ایرانیان از خونیرث به دیگر کشورها سوار بر پشت همین گاو سریشوک صورت گرفته است. سه آتش بر پشت این گاو روشن بود شبي طوفان شديدي رخ داد و آتش ها از پشت گاو به دريا افتادند و در آن جا به سوختن ادامه دادند و در دريا به مردمان روشني بخشيدند. این آتش ها به دریا فروریخت و گوهر آنها یکی بود و به سه بهره شد و دوباره در سه جای فروزان گشت و به آذر فرنبغ (آتش موبدان در فارس) و آذرگشنسب، آتش پادشاهان و ارتشتاران (درآذربایجان) و آذربرزین مهر (آتش کشاورزان در خراسان) موسوم گشت. در این اسطوره به نگهداری آتش های سه گانه، بر پشت گاو آسمانی اشاره شده است. عدد سه نشانه ای از تثلیث مقدس است.
هديوش در اساطير ايراني نام گاوي است كه گوپت شاه از آن نگاهداري مي كند و در هنگام رستاخيز، سوشيانت با يارانش آن را قرباني مي كنند و با چربي آن آميخته به هوم سفيد، مائده­اي مي­سازند و به مردمان مي­دهند و مردمان با خوردن آن عمر جاويدان مي­يابند. اين گاو بنا به سنت ايراني در دژي مستحكم نگهداري شده تا اينكه در روز رستاخيز قرباني شود. (جابز 1370، 161 - 162).
هديه جاودانگي هنگامي اعطا خواهد شد كه سوشيانس، منجی آخرالزمان در آیین زرتشتی، قرباني نهايي را با آخرين حيواني كه براي خدمت به بشر كشته مي­شود، انجام دهد. اين همان قرباني گاو آسمانی است. از پيه آن گاو و شربت هوم سفيد اساطيري كه در درياي گيهاني قرار دارد، اكسير جاودانگي تهيه خواهد شد.
در اساطیر ایران گاو مرد،گوپت شاه نام گرفته است. او موجودی است آسمانی از آن جهت كه اندامش خیالی و ترکیبی است. نيمي از او انسان و نيمي از او گاو است. وظیفه گوپت شاه در اساطیر مراقبت از سريشوك یا هدیوش است. زيرا اين گاو آخرين حيواني است كه در بازسازي جهان كه همه آدميان بايد جاودانه گردند، قرباني مي شود.
میترا مشهورترین گاوکش تاریخ اساطیری جهان است و این شهرت را مدیون رواج مهرپرستی در امپراطوری روم باستان می­باشد. در کتیبه های دولتی هخامنشی میترا و آناهیتا در کنار اهورامزدا یاد شده ­اند، اما اساطیر ایرانیان در دوره­ هخامنشی به متون کتیبه­ها محدود نمی­ شود. ایرانیان و هندیان در دوره­ای با هم می­زیسته­اند و متون کهن ریگ ودا معرف عقاید آنها در این دوره است. از بخشهای اوستا نیز یشت­ها قدمتی پیش هخامنشی دارد . بسیاری ایزدان که در یشت­ها ستایش شده ­اند با ایزدان ودایی در برخی خصوصیات مشترک­اند
در کتاب پهلوی زادسپرم مهاجرت ایرانیان از خونیرث به دیگر کشورها سوار بر پشت همین گاو سریشوک صورت گرفته است. سه آتش بر پشت این گاو روشن بود شبي طوفان شديدي رخ داد و آتش ها از پشت گاو به دريا افتادند و در آن جا به سوختن ادامه دادند و در دريا به مردمان روشني بخشيدند. این آتش ها به دریا فروریخت و گوهر آنها یکی بود و به سه بهره شد و دوباره در سه جای فروزان گشت و به آذر فرنبغ (آتش موبدان در فارس) و آذرگشنسب، آتش پادشاهان و ارتشتاران (درآذربایجان) و آذربرزین مهر (آتش کشاورزان در خراسان) موسوم گشت. در این اسطوره به نگهداری آتش های سه گانه، بر پشت گاو آسمانی اشاره شده است. عدد سه نشانه ای از تثلیث مقدس است.
هديوش در اساطير ايراني نام گاوي است كه گوپت شاه از آن نگاهداري مي كند و در هنگام رستاخيز، سوشيانت با يارانش آن را قرباني مي كنند و با چربي آن آميخته به هوم سفيد، مائده­اي مي­سازند و به مردمان مي­دهند و مردمان با خوردن آن عمر جاويدان مي­يابند. اين گاو بنا به سنت ايراني در دژي مستحكم نگهداري شده تا اينكه در روز رستاخيز قرباني شود. (جابز 1370، 161 - 162).
هديه جاودانگي هنگامي اعطا خواهد شد كه سوشيانس، منجی آخرالزمان در آیین زرتشتی، قرباني نهايي را با آخرين حيواني كه براي خدمت به بشر كشته مي­شود، انجام دهد. اين همان قرباني گاو آسمانی است. از پيه آن گاو و شربت هوم سفيد اساطيري كه در درياي گيهاني قرار دارد، اكسير جاودانگي تهيه خواهد شد.
5 -6 گاو و گندم
گندم خوراک اصلی مردمان این ناحیه و یکی از گیاهان بسیار سود مند است. قربانی گاو آسمانی همدم کیومرث سبب رویش گندم و گیاهان مفید از خون قربانی می­گردد. در فرگرد پیشین آورده شد که کیومرث شخصیت موازی جمشید (قربانی کننده گاو) در متون پهلوی است. هر دو داستان نیز اسطوره گاو آسمانی و گاو مرد نگهبان را نداعی می­ کنند.
رویش گندم نماد شکوفایی و نوزایی است. خوشه­ی گندم با چینش قرینه­ی دانه­ های آن نشانگر مفهوم ثنویت است. رویش گندم از خون گاو نشانگر شکوفایی پس از طی مرحله­ قهرمانی و فائق آمدن بر حیوان درونی است.
در هر دو مجلس پایین ارتباط گاو و گندم نشان داده شده شده است. در تصویر آ. خوشه­ی گندم زیر پای گاو روی سکه­ای ضرب شده است. در تصویر ب. اثر مهری دیده می­ شود که در آن خوشه گندم بالای سر گاو نقش شده است. علت این جایگذاری تصویری و مفهوم آن بر ما مشخص نیست.

5 -7 گاو و دیگر نمادهای حیوانی
گاو به عنوان نماد یکی از مراحل قهرمانی در ارتباط با دیگر نمادهای حیوانی مربوط به مراحل قهرمانی نقش شده است. در این پژوهش تصاویر مربوط به برخی از این حیوانات بررسی خواهد شد. شایان ذکر است که از پرداختن به تصاویر مرتبط با دوره­ سگ تازی با توافق اساتید صرف­نظر شده است.
5 -7 -1 گاو و ماهی
ماهی حیوانیست که مرحله­ طوفان یا دوره­ ابتدایی قهرمانی را نمادین می­سازد. گاو به عنوان حیوان توتم(نیای بشر) به نمایندگی از همه نوادگانش با غلبه بر ماهی از دانش درونی آن که به جهان زیرین مرتبط است، برخوردار می­گردد. ماهی به دوره طوفان و واپس گرایی انسانی در بازگشت به امنیت درون رحمی و مرگ ارتباط دارد.
5 -7 -2 گاو و شیر
صحنه­های گرفت و گیر شیر و گاو در صنایع دستی هخامنشی از مضامین پرکاربرد است. چنانکه در نقشه­ی نجومی باستانی در فرگرد پیشین مشاهده شد، شیر مرکب قهرمان در دوره­سوم است. قربانی گاو به دست قهرمان با نماد حیوانی قهرمان در این دوره نمادین شده است. به نظر می­رسد از این مرحله به بعد حیوان توتم تغییر می­یابد و شیر جای گاو را می­گیرد. احتمالا به همین علت میترا را که ایزدی خورشیدی و موازی جمشید است با نماد شیر تصویر می­نموده ­اند. قربانی گاو نوعی آیین گذار بوده است که نوآموز نوجوان پس از برگزاری آن به عنوان یک فرد بالغ در جامعه پذیرفته می­شده است، بنابراین کسی که موفق به برگزیری این آیین می­شده، به دسته دیگری از خانواده توتمی منتقل می­شده است.

مجلس بعدی بر پلکان ورودی کاخ تچره در پارسه نقش شده است و گرفت و گیر شیر و گاو را نشان می­دهد. همانطور که در تصویر قابل مشاهده است، شیر به گاو حمله کرده است اما گاو را نکشته است. شیر با هر دو دست پیشین خود گاو را گرفته است و دندانهایش را چنان در تیره­ی پشت گاو فرو برده است گویی در حال نوشیدن خون گاو است. گاو در تصویر سر خود را به سمت شیر برگردانده است و صحنه را می­نگرد.