خط مشی، برنامه­ ریزی و مدیریت: گردشگری و بازسازی، روابط و ساختارهای سازمانی (مشارکت، همکاری و شبکه ذی­نفعان)، خط مشی­های گردشگری.
اثرات گردشگری شهری: هزینه ها/منافع اقتصادی، توسعه اجتماعی فرهنگی، پایداری.
این توجه روز افزون به موضوع گردشگری شهری تا حدودی به دلیل اهمیت آن در تجدید حیات اقتصادی و زیست محیطی شهرها می­باشد (سو^[۸۹]،۱۹:۲۰۰۱). یکی از اهداف اصلی توسعه گردشگری شهری (و سایر انواع گردشگری)، توسعه اجتماعی اقتصادی مقصد و رفاه ساکنین محلی است. این توسعه در گردشگری شهری معمولاً با نام احیاء یا بازسازی مطرح می­ شود.
به گفته ی لاو (۱۹۹۲)، سرمایه ­گذاری در گردشگری؛ توسعه امکانات، محیط فیزیکی و زیرساخت­های شهری را در پی دارد که برای ساکنین شهر نیز مفید خواهد بود. چنین توسعه­ای باعث ارائه­ تصویری مثبت از شهر شده و بازاریابی آن را تسهیل می­ کند. توسعه این امکانات و افزایش تعداد گردشگران باعث افزایش عِرقِ شهری در میان ساکنین مقصد می­ شود و از مهاجرت آن­ها جلوگیری کرده و افزایش جمعیت مقصد را به دنبال دارد. درآمدهای حاصل از گردشگری، سایر فعالیت­های اقتصادی را نیز رونق می­بخشد و باعث بهبود و توسعه بیشتر جاذبه­ها و محیط شهرها و همچنین افزایش سرمایه ­گذاری می­ شود. بدین ترتیب توسعه گردشگری در شهرها منجر به بازسازی فیزیکی، اقتصادی و اجتماعی شهر خواهد شد.

نمودار ۳-۲- استراتژی گردشگری شهری
رشد جمعیت
توسعه سایر فعالیت­های اجتماعی
گردشگران
چشم انداز گردشگری
سرمایه ­گذاری، ارتقای جاذبه­ها و محیط
بازاریابی
حفظ، ارتقا یا ایجاد امکانات جدید برای ساکنین محلی
تزریق سرمایه دولتی
تصویر جدید
مشاغل
بازسازی فیزیکی، اقتصادی و اجتماعی
ماخذ: لاو (۱۹۹۲)
درآمد
عرق شهری
افزایش سرمایه ­گذاری، ارتقای بیشتر جاذبه­ها و محیط
سواربروک^[۹۰] (۲۰۰۰)، استراتژی­ های دست­یابی به توسعه شهری از طریق گردشگری را شناسایی کرده است که در شکل نشان داده شده اند{به نقل از (شارپلی و رابرتز،۱۶۵:۲۰۰۵)}:
توسعه گردشگری به منظور توسعه اقتصادی شهرها، از امریکای شمالی آغاز شد و به اروپای غربی و سپس، استرالیا، زلاندنو و سنگاپور نیز راه یافت. توسعه گردشگری، نقش مؤثری در فرایند بازسازی فیزیکی محیط­های درون شهری بسیاری از شهرهای اروپایی و آمریکایی داشته و از این طریق به بهبود تصویر ذهنی این مقصدها منجر شده است. ظهور فضاهای تفریحی درون شهری، توسعه سواحل، جشنواره­ها، کازینوها، موزه­ها، سالن­های کنفرانس و استادیوهای ورزشی در واقع تجلی فیزیکی توسعه اقتصادی محلی از طریق گردشگری شهری است (راجرسون^[۹۱]،۲۰۰۲).
استراژی­های مبتنی بر رویدادها: برگزاری جشنواره­ها و رویدادهای ویژه برای جذب گردشگران
استراتژی­ های مبتنی جاذبه­ها: توسعه جاذبه­های اصلی گردشگری
استراتژی­ های مبتنی کسب و کار: برگزاری و میزبانی کنفرانس­ها، همایش­ها و نمایشگاه­ها
استراژی­های فرهنگی: پیشبرد فرهنگ معاصر مقصد
استراتژی­ های تفریحی: ایجاد مراکز خرید، امکانات ورزشی، سینمار و… به عنوان جاذبه­های گردشگری
احیا/بازسازی شهری
شکل شماره ۶-۲- استراتژی­ های توسعه شهری از طریق گردشگری
ماخذ: (اسواربروک،۲۰۰۰). {به نقل از (شارپلی و رابرتز،۱۶۵:۲۰۰۵)}
استمرار موفقیت در گردشگری شهری نیازمند نوآوری و سرمایه ­گذاری­های مداوم به منظور پیشی گرفتن از رقبای جدید می­باشد. تیمور^[۹۲] (۳۳:۲۰۰۵) در این باره می­گوید: “شهرها با پیش گرفتن استراتژی­ های توسعه گردشگری محور، خود را گرفتار یک استراتژی بلندمدت کرده ­اند که هیچ ضمانتی برای موفقیت آن وجود ندارد".
همان طور که گفته شد تلاش برای توسعه گردشگری شهری در همه شرایط مولد ثروت نیست؛ بلکه وجود سه شرط اساسی برای سودمندی توسعه گردشگری در شهرها و تاثیر مثبت آن در بهبود و توسعه­­ی کلی شهر ضرورت دارد (محلّاتی، ۱۳۸۱).
شهر باید سیمایی جذاب داشته باشد؛
شهر باید حداقل دارای برخی عناصر نیرومند رقابتی در زمینه محصولات گردشگری باشد؛
منافع مورد انتظار از توسعه در دراز مدت باید فراتر از هزینه­ها در دراز مدت باشد.
به منظور دست­یابی به منافع بلندمدت، گردشگری شهری باید به گونه ­ای پایدار توسعه یابد.
۳-۴-۲)گردشگری شهری پایدار
تیمور (۲۹:۲۰۰۹) می­گوید: توسعه گردشگری شهری باید برای ساکنین محلی، صنعت گردشگری محلی، گردشگران و سایر ذی­نفعان مفید باشد و به عنوان بخش لاینفک استراتژی­ های توسعه شهری و توسعه پایدار محسوب شود.
انجمن گردشگری سبز، که در تورنتوی کانادا فعالیت می­ کند، ” گردشگری شهری پایدار” را دارای چهار ویژگی می داند: مسئولیت زیست محیطی، احیای اقتصاد محلی، توجه و حساسیت­های فرهنگی و غنای تجربه.
منظور از مسئولیت زیست محیطی، حفظ، ارتقا و بهبود کیفیت محیط طبیعی و فیزیکی به منظور پایداری بلندمدت اکوسیستم­های منطقه است. احیای اقتصاد محلی به حمایت و پشتیبانی از اقتصاد و کسب و کار جوامع محلی اشاره دارد. منظور از حساسیت فرهنگی، استمرار و بقای فرهنگ­های محلی و احترام به فرهنگ­های مختلف و تنوع فرهنگی است. غنای تجربه­ گردشگری شهری نیز به فراهم آوردن یک تجربه­­ رضایت بخش برای گردشگران از طریق مشارکت فعال و ارزشمند در محیط طبیعی، اجتماعی و فرهنگی مقصد اشاره دارد.
به گفته­ی هینچ^[۹۳] (۱۹۹۶)، به منظور پایداری شهر و کارکرد گردشگری آن، سرمایه ­های اجتماعی، فیزیکی و فرهنگی مقصد را باید به گونه ­ای پایدار برای توسعه گردشگری شهری مورد استفاده قرار داد. منظور از گردشگری شهری پایدار، حفظ ویژگی­ها و خصایص جامعه­ محلی و حفاظت و ارتقای ابعاد مختلف محیط شهری ( محیط انسان ساخت، طبیعی و فرهنگی) می­باشد.
پاسکلیوا-شاپیرا^[۹۴] (۲۰۰۱) اهداف گردشگری پایدار شهری را این گونه بر می شمارد: حفظ میراث فیزیکی شهرها، تقویت توانایی­های فرهنگی و اجتماعی جوامع بومی، توسعه بلند مدت، ایجاد فرصت­های شغلی مناسب، برقراری تعادل میان منافع ساکنین شهرها و گردشگران{به نقل از(تیمور،۲۹:۲۰۰۵)}.
لاو (۶۹:۲۰۰۲)، با نگاهی متفاوت، بر سه جنبه­ دیگر از گردشگری پایدار شهری تاکید می­ کند؛ ظرفیت بارگذاری، حفاظت از میراث تاریخی و مقابله با آلودگی هوا.
مفهوم ظرفیت بارگذاری در مقصدهای شهری را می­توان از طریق اثرات منفی ناشی از حضور و استفاده انبوهی از گردشگران از محصولات مختلف شهری توضیح داد. با افزایش هزینه­ های ناشی از حضور تعداد زیادی از گردشگران در یک شهر، منافع اقتصادی گردشگری کاهش می­یابد، از کیفیت تجربه گردشگر کاسته شده و محیط انسان ساخت شهرها دچار فرسودگی می­ شود.
دومین جنبه­ مورد توجه لاو (۶۹:۲۰۰۲) در گردشگری شهری پایدار، حفاظت از میراث تاریخی از طریق حفظ، بازسازی و به کارگیری مجدد بناهای قدیمی است. به عقیده ی او، اگر بناهای قدیمی شهرها در صنعت گردشگری به کار گرفته شوند، نه تنها حفظ و بازسازی این بناها تضمین می­ شود، بلکه بر غنای محیط انسان ساخت شهر نیز افزوده خواهد شد.