۰۵۵/۰-

۲۸۵/۰

۱۴۷/۰

۳۸

۴۶۱/۰

۰۶۸

۰۲۸/۰

۴۳۹/۰

۲۱۴/۰

۱۰۴/۰

۳۱۷/۰

۰۵۴/۰

۲۵

۴۷۴/۰

۰۵۷/۰

۰۳۰/۰

۰۶۱/۰

۱۵۴/۰

۳/۰

۴۰۲/۰

۱۵۴/۰

۱۲

سوالهای سازنده عامل اول ترکیبی از انگیزههای اثبات قدرت، تعلق به همسالان و خودمختاری را شامل میشد که عنوان انگیزه پذیرش گروهی برای آن انتخاب شد. این عامل بیشترین واریانس متغییر ترکیبی انگیزه های خودجرحی را تبیین میکرد (۲۵/۱۲٪). بر این اساس پذیرش گروهی یکی از انگیزه های مهم در خودآسیب رسانی نوجوانان بزهکار و آزاردیده است. سوالهای سازنده عامل دوم ترکیبی از انگیزه های ابراز آشفتگی وبرخی از سوالات اثرگذاری بین فردی بود که عنوان ابراز آشفتگی نامگذاری شد.

عامل سوم مرتبط با سوالهای کارکرد ضد خودکشی ویک سوال خودمختاری بود که با عنوان ضد خودکشی نامگذاری شد، عامل چهارم ترکیبی از سوالهای انگیزه های خودمختاری وحسجویی بود که اثبات خود نامگذاری شد، عامل پنجم ترکیبی از سوالهای انگیزه های تمایز خود از دیگران، تنبیه خود و ضد تجزیهای بود که تمایز خود از دیگران نامگذاری شد،عامل ششم ترکیبی از سوالهای ضد تجزیهای/ایجاد احساس و مراقبت از خود بود که ضدتجزیهای نامگذاری شد، عامل هفتم مرتبط با سوالهای کارکرد تنظیم هیجانی بود و عامل هشتم از سوالهای کارکرد انتقام گرفتن و یک سوال مرتبط با تعلق به گروه همسالان بود که انتقام گرفتن نامگذاری شد.
سوالات ۲۱،۲۳،۳۴،۸،۳۹،۱۶،۱۸،۳۱،۴،۲۵ و ۱۲ به صورت همزمان روی دو عامل، بارعاملی بالای ۳۵/۰ داشتند. برای انتخاب این سوالات به عنوان سازنده انگیزه های خودجرحی بیشترین نمره بار عاملی در نظر گرفته شد. این پدیده هم میتواند نشان دهنده ناب نبودن این سوالها در مقیاس به حساب آید و هم به دلیل ارتباط بسیار نزدیک یا همپوشی انگیزه های خودجرحی باشد.
انجام تحلیل عاملی مرتبه دوم هم نشان داد سوالات در ۲ عامل بزرگ دارای بارعاملی هستند: عامل بینفردی(پذیرش گروهی،ابراز آشفتگی،اثبات خود، انتقام گرفتن،ضد خودکشی با ارزش ویژه ۰۴/۷ ) و عوامل درون فردی(تنظیم هیجانی،جدا کردن خود از دیگران،ضد تجزیه ای با ارزش ویژه ۱۵/۱). این عوامل در مجموع ۶۳% از واریانس کل سوالات را تبیین کردند و شاخص های تشخیصی آزمون کرویت بارتلت و KMO نشان دادند مدل معنی دار است (۹۰۴/۰=KMO، ۰۵/۳= خی دو، ۰۰۱/۰>P).
نتایج آزمون t برای گروه های مستقل نیز نشان داد میانگین نمره گروه آزاردیده (۱۵/۸=میانگین) در انگیزههای درونفردی بیشتر از گروه بزهکار(۸۸/۷=میانگین) است، اما تفاوت معنی دار نبود وهمچنین تفاوتی در میانگین دو گروه در انگیزههای بین فردی تقریباً وجود نداشت. نتایج آزمون خی دو تفاوت معنیداری را بین انگیزههای مختلف نشان نداد اما بیشترین سوالاتی که پاسخ مثبت گرفته بود مرتبط با سوال های انگیزه تنظیم هیجانی بود.
بین دو گروه بزهکار و با تجربه بدرفتاری دوران کودکی نیز تفاوت معنیداری از حیث انگیزهها وجود نداشت(۱۳/۰=P،۹۲۳/۰=لامبدای ویلکز،۵۳/). اما به صورت کلی میانگین نمره انگیزههای درون فردی در نوجوانان آزاردیده بالاتر بود اما به لحاظ آماری تفاوت دو گروه معنادار نبود.

شکل ۱۰. نمره های ارزش ویژه هشت عامل اصلی انگیزه های خودجرحی در نوجوانان بزهکار و آزار دیده