• . Onora, O’Neill (2003), Autonomy and Trust in Bioethics. Cambridge: Cambridge University Press, Autonomy: The Emperor’s New Clothes. Aristotelian Society Supplementary Volume ۷۷ (۱):۱–۲۱٫
  Bok, Sissela (1999), Shading the Truth in Seeking Informed Consent for Research Purposes. Kennedy Institute of Ethics Journal ۵ (۱):۱–۱۷, Lying: Moral Choice in Public and Private Life. New York: Vintage, 11: 26-7, P: 63.
  Jackson, Jennifer (1994), Telling the truth. Journal of Medical Ethics ۱۷:۵–۹, Promise-keeping and the Doctor-Patient relationship, In Principles of Health Care Ethics, edited by R. Gillon. Chichester: John Wiley & Sons, 4: 91. ↑

 

• ^۲. Christopher G, Op, Cit, P: ۹۸٫ ↑

 

• . باقر، لاریجانی، منبع پیشین، جلد دوم، صص۶۵- ۶۹٫ ↑

 

• . Joffe, Steven & Robert D.Truog (2010), Consent to medical care: the importance of fiduciary context, In The Ethics of Consent; edited by F. G. Miller and A.Wertheimer, New York: Oxford University Press; 352: 88.
  ^۲. Truog R. D. W. Robinson, A. Randolph & A. Morris (1999); is informed consent always necessary for randomized, controlled trials? New England Journal of Medicine; 340 (10):804–۷٫ ↑

 

• ↑

 

• . Andrew, Grubb (1988), Contraceptive advise & doctors-A law unto themselves?, The Cambridge law Journal, Vol. 47, No. 1, Mars, P: 14. ↑

 

• . بلیندا، بینت، منبع پیشین، ص ۶۰٫ ↑

 

• .Christopher G. and Associates, Op, Cit, P: 94. ↑

 

• . Nature of the Decision ↑

 

• . علیرضا، پارسا پور و همکاران، منبع پیشین. ↑

 

• . “…les risques fréquents ou graves normalement prévisibles qu’ils comportment…" ↑

 

• . لازم به توضیح است که در رویه ی قضایی سنتی فرانسه پزشک تنها ملزم به افشای ریسک های قابل پیش بینی (prévisible) بود (Dalloz, op. cit., n.534) اما رویه قضایی به تدریج تغییر نمود و معیار قابلیت پیش بینی جای خود را به معیار شدت خطر (gravité)داد؛ بدین معنی که پزشک مکلف است ریسک های شدید را به بیمار اطلاع دهد، هرچند استثنائی و غیرقابل پیش بینی باشند. با تصویب قانون بهداشت عمومی فرانسه در سال ۲۰۰۲ این سؤال پیش آمد که آیا قانون بهداشت عمومی فرانسه در ماده ۲-۱۱۱۱ خود، خواسته است موارد ریسک استثنایی و غیر قابل پیش بینی را هر چند شدید و جدی از شمول تعهد پزشک خارج کند؟ ظاهر قانون پاسخ مثبت را تقویت می کند اما برخی حقوقدانان به این تفسیر تن نداده اند. از جمله یکی از حقوقدانان معیار «قابلیت پیش بینی خطر» را به رویه ی قضایی سابق و سنتی فرانسه (سالهای۱۹۸۱و۱۹۸۷) منسوب می کند و با استناد به برخی آرای دیوان کشور فرانسه مربوط به سالهای ۱۹۹۷و ۱۹۹۸و۲۰۰۰ معیار رویه ی قضایی فعلی را «شدت خطر» می داند. بر مبنای این نظر پزشک تنها مکلف به افشای ریسک های شدید است (هرچند این ریسک ها استثنائی باشد) و از باب اطلاع رسانی در مورد ریسک های کم اهمیت تکلیفی ندارد. البته وی پیشنهاد می کند که در مورد خطرات عادی و کم اهمیت که قابل پیش بینی هستند، رویه ی سابق همچنان حفظ گردد و پزشک مکلف به اطلاع رسانی به بیمار باشد.(پاتریس ژوردن، تحلیل رویه ی قضایی فرانسه در زمینه ی مسؤولیت مدنی، ترجمه: مجید ادیب، چاپ اول، انتشارات میزان، صص ۲۰۹-۲۱۱) (برای مطالعه ی بیشتر و همچنین آرای استناد شده رجوع شود به:
  
  (Philippe Le Tourneau et Loic Cadiet, Droit de la responsabilité et des contrats, 2002-2003; 4^e éd., Paris, Dalloz, p.504-5, n.1901) و http://www.droit.univ. ↑

 

• . شورای دولتی فرانسه در رأی مورخه ی ۲۷ سپتامبر ۲۰۰۲ افشای خطراتی که منجر به فوت یا از کار افتادگی بیمار می شود را لازم دانسته است هر چند که این خطرات استثنائی باشند.
  (Available: http://www.village-justice.com/articles/obligation-information-medecin .639. (Accessed:27 November 2011). ↑

 

• . در رابطه با همین نظر رجوع شود به: محمود عباسی، منبع پیشین، ص۱۵۴ و .Andrew Grubb, op, cit, p:14 ↑

 

• . با وجود این در خصوص عملیات پزشکی زیبایی اکثریت بر این عقیده اند که باید سختگیری و موشکافی بیشتری به خرج داده شود.(هنک لینن و اسجف گیورس و ژنوین پینت، منبع پیشین ، ص۷۵)؛ همچنین رویه ی قضایی فرانسه امروزه با تجدید نظر در عقیده ی پیشین خود تکلیف پزشک در اطلاع رسانی به بیمار در خصوص اعمال جراحی زیبایی را گسترش داده است و با معیار قرار دادن «شدت خطر» نه تنها وی را مکلف به اطلاع رسانی به بیمار راجع به خطرات شدید و بزرگ ناشی از عمل جراحی می داند، بلکه همچنین تکلیف به آگاه کردن بیمار در خصوص کلیه ی عوارض و خطرات ناشی از عمل جراحی (هر چند غیر شدید) که می توانند بر تصمیم بیمار در پذیرش یا عدم پذیرش این اعمال تاثیر بگذارند را نیز بر عهده ی پزشک قرار می دهد؛ بنابراین دامنه ی تکلیف پزشک در مورد اعمال جراحی زیبایی، خطرات قابل پیش بینی و استثنائی (Philippe Le Tourneau et Loic Cadiet, p.573, n.3364) اعم از شدید و غیرشدید را در بر می گیرد (پاتریس ژوردن (۱۳۸۶)، تحلیل رویه ی قضایی در زمینه ی مسؤولیت مدنی، ترجمه: مجید ادیب، تهران، نشر میزان، صص۲۰۸-۲۰۹) (paris, 23 nov. 1989, D. 1991. Somm. 182), (Cass. 1^re Civ. 17 nov. 1969, D. 1970. 85) . با این حال این تکلیف باید تنها به جراحی زیبایی(le chirurgie esthétique) محدود شود و جراحی ترمیمی (le chirurgie réparatrice) شامل این استثناء نمی شود؛ نسبت به این جراحی قاعده ی اصلی اعمال می شود. همچنین رجوع شود به:
  (Dalloz, op. cit., p.39, n.536-7) ↑

 

• . علیرضا، پارساپور و همکاران، منبع پیشین، ص . ↑

 

• ^۱. privacy ↑

 

• . Relevant Decision Alternatives ↑

 

• . احسان، لطفی(۱۳۸۹)،ضرورت دادن اطلاعات به طرف قرارداد، پایان نامه ی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه تهران، ص ۵۴٫ ↑

 

• . علیرضا، پارساپور و همکاران، منبع پیشین. ↑

 

• . Pros and Cons (Risk or Benefits) ↑

 

• . Proposed Intervention ↑

 

• . منبع پیشین. ↑

 

• . هنک لینن و همکاران، منبع پیشین، ص۹۲٫ (obligation d՛information durée) ↑

 

• . Emergent Medical Risks ↑

 

• . Thomas L. Hafemeister & Selina Spinos (2009), Lean on Me: A Physician’s Fiduciary Duty to Disclose an Emergent Medical Risk to the Patient, Washington University Law Review, vol. 86,P:1169 ↑

 

• . Campbell, Eric G. & Associates (2007), Professionalism in Medicine: Results of a National Survey of Physicians, Annals of Internal Medicine, December 4, 147(11): 795– ۸۰۲ → Available: http://www.commonwealthfund.org/Campbell_professionalismmedicinesurvey. ↑

 

• . “…Lorsque, postérieurement à l’exécution des investigations, traitements ou actions de prévention, des risques nouveaux sont identifiés, la personne concernée doit en être informée, sauf en cas d’impossibilité de la retrouver…" ↑

 

• . (Trib. civ. Nimes, 20 oct. 1953, D.1954, somm.22) see: Dalloz, Encyclopédie juridique Dalloz, Répertoire de Droit civil, tome VII, Paris, “Médecine", p.39, n.542) ↑

 

• . American Medical Association (AMA). ↑

 

• . (Ethical code) مجموعه ضوابط اخلاقی انجمن پزشکان آمریکا به طور گسترده منتشر می شود و ضوابطی که بیشتر مورد توجه دادگاه ها، نهادهای قانونگذار و اداری، هیأت های پزشکی و دیگر نهادهای نظارتی قرار گرفته است را در بر می گیرد. بسیاری از اجتماعات پزشکی و اساساً همه ی اجتماعات پزشکی این مجموعه را به عنوان مجموعه ی حرفه ای قبول دارند.
  (Available:www.fsmb.org/pdf/1995_ grpol_Ethics_and_Quality_of_Care.pdf, Accessed:15 January 2012). ↑

 

• . American Medical Association (2008), Council on Ethical and Judicial Affairs, Code of Medical ethics: Current Options with Annotation, 8.12 → THOMAS L. HAFEMEISTER & SELINA SPINOS, Op. Cit, P: 1172-3 ↑

 

• ^۱. محمود، عباسی، مجموعه کدهای اخلاق پزشکی، پیشین، ص ۵۳٫ ↑

 

• ۲٫ Adequate ↑

 

• ۳٫ Kelly, Edwards, Op, Cit; P: 15. ↑

 

• ۴٫ Reasonable Physician Standard ↑

 

• . هنک لینن و همکاران، ص ۸۶ . ↑

 

• ۶٫ Kelly, Edwards, Op, Cit; P: 3. ↑

 

• . Jessica, Berg & Paul S. Appelbaum & Charles W. Lidz, & Alan Meisel (2001), Informed Consent: Legal Theory and Clinical Practice. 2nd ed, New York: Oxford University Press, P: 46-52. ↑

 

• . Beauchamp, Tom L (2010), Autonomy and consent, In The Ethics of Consent, edited by F. G.Miller and A. Wertheimer, New York: Oxford University Press; 122. ↑

 

• . Manson, Neil & Onora O’Neill (2007), Rethinking Informed Consent in Bioethics, Cambridge: Cambridge University Press; P: 179. ↑

 

• ^۴. Reasonable Patient Standard ↑